BİRAZ İLETİŞİM BİRAZ EMPATİ
Öteden beri kendimi belli etmem ama hep anlaşılmayı beklerim...Ve bunun çok doğru birşey olmadığını bile bile...Hep içinde yaşayanlar varya işte ben o gruptanım...Nedenleri var böyle olmamın ...
Elbetteki bu yaşıma kadar denedim kendimi açmayı,ifade etmeyi,konuşmayı...ama hiç anlaşılmadım,hiç yeterince dinlenilmedim...İnsan paylaştıkça çoğalır ya ben hep kendi küllerimden yeniden doğdum...
Belki de bugün bile kendi kendimle dertleşiyorum ...Ama bu yazımın bazılarınız tarafından okunacağını bilmek yine de güzel...
Diyeceksiniz ki iyi görünüyosun,neşelisin,yapıcısın her zaman ve hep yardımcısın...Evet ben başka türlü olmayı beceremiyorum fakat bir de diğer yarım var içimde düşünen,duyarlı,hisli,bazen üzgün,yorgun...
Evet gözlerimin altı mor ama kimse görmüyor...ben istiyorum ki makyajla da kapatsam o morlukları farketsin sevdiklerim o yorgunluğu ve neyin var desin bana?.Hastayken bile iyi görünmeye çalışırım ben, ama isterim ki sorsunlar nasıl oldun diye ve görsünler o süzgün halimi yine de...
Zor bir hayatım var birçoğunuz gibi...3 yıldır işsizim hep evdeyim mesela.Ama kimsede demez ki ,işi yok bu kadının sıkılmıyor mu, parasızlıkla nasıl baş ediyor, dışarıda olmayı üretmeyi özlemiyor mu?Kimse sormaz bana...
Aksine ohhh ne güzel evde yangelip yatıyorsun sürekli oğlunla geziyorsun derler...Hem gülerim hem ağlarım bu sözlere...Evet durumumun avantajları var ama ya dezavantajlar...Dedim ya kimse görmez...
Bilmeyenler için söylüyorum evde sürekli yaşam çok zordur...bazı günler hiç insan sesi duymadan geçer...Hele bir de küçük çocuğunuz varsa...Çocuk bakmak hem de 24 saat kesintisiz bakmak çok güzel ve çok ağır bir durum.Hiçbir hareket kabiliyetiniz yok.Kısıtlı zamanlarda yapmaya çalıştığınız durumlar dışında...
Üstelik insanlar sorarlar bana ..."ne iş yapıyorsunuz" diye...Çocuk bakmayı işten saymazlar ya da evde yemek yapmayı...Suratlarında garip bir şaşkınlık ve küçümseme oluşur.Vasıfsız olursunuz birden bire...Para kazanmıyorsanız değeriniz düşüyor...İnsanlar hayatı böyle algılıyor.Kimse de yaptığı işten memnun değil bu arada...
Nereden nereye geldi benim konu...Dedim ya dertleşmeye ihtiyacım var ,o nedenle döküyorum içimi...
Beni en çok insanların birdenbire değişmesi korkutur...Başlangıçlardaki o yoğunluk,istek azalır verilen sözler unutulur...başka uğraşlara başka insanlara hep daha çok zaman ayırılır...siz bir köşede duruyorsunuzdur nasılsa...ve pekte şikayet etmiyorsunuzdur...Sorun yoktur yani...Şikayet edincede genelde alıngan derler,yanlış anlıyorsun derler..Bu böyle sürer gider...
Herkes ilgi ,sevgi ve anlayış bekliyor...Ama ne kadarını etrafına veriyor.Ben kendi adıma sevgi ve anlayışını sunan ama karşımdaki sevdiklerim ve dostlarımdan bunu yeterince alamayan birisiyim...maalesef bu böyle...
Ne olur sevdiklerimizin gözlerinin arkasındakini de görelim,anlayalım....Ve hatta anladığımızı belli edelim...
Sadece konuşalım,benim konuşmaya o kadar ihtiyacım var ki...sevgimizi belli edelim ne kaybederiz ki...
Biraz iletişim...Biraz empati...Biraz zaman ve özen...Hepsi bu ...
Elbetteki bu yaşıma kadar denedim kendimi açmayı,ifade etmeyi,konuşmayı...ama hiç anlaşılmadım,hiç yeterince dinlenilmedim...İnsan paylaştıkça çoğalır ya ben hep kendi küllerimden yeniden doğdum...
Belki de bugün bile kendi kendimle dertleşiyorum ...Ama bu yazımın bazılarınız tarafından okunacağını bilmek yine de güzel...
Diyeceksiniz ki iyi görünüyosun,neşelisin,yapıcısın her zaman ve hep yardımcısın...Evet ben başka türlü olmayı beceremiyorum fakat bir de diğer yarım var içimde düşünen,duyarlı,hisli,bazen üzgün,yorgun...
Evet gözlerimin altı mor ama kimse görmüyor...ben istiyorum ki makyajla da kapatsam o morlukları farketsin sevdiklerim o yorgunluğu ve neyin var desin bana?.Hastayken bile iyi görünmeye çalışırım ben, ama isterim ki sorsunlar nasıl oldun diye ve görsünler o süzgün halimi yine de...
Zor bir hayatım var birçoğunuz gibi...3 yıldır işsizim hep evdeyim mesela.Ama kimsede demez ki ,işi yok bu kadının sıkılmıyor mu, parasızlıkla nasıl baş ediyor, dışarıda olmayı üretmeyi özlemiyor mu?Kimse sormaz bana...
Aksine ohhh ne güzel evde yangelip yatıyorsun sürekli oğlunla geziyorsun derler...Hem gülerim hem ağlarım bu sözlere...Evet durumumun avantajları var ama ya dezavantajlar...Dedim ya kimse görmez...
Bilmeyenler için söylüyorum evde sürekli yaşam çok zordur...bazı günler hiç insan sesi duymadan geçer...Hele bir de küçük çocuğunuz varsa...Çocuk bakmak hem de 24 saat kesintisiz bakmak çok güzel ve çok ağır bir durum.Hiçbir hareket kabiliyetiniz yok.Kısıtlı zamanlarda yapmaya çalıştığınız durumlar dışında...
Üstelik insanlar sorarlar bana ..."ne iş yapıyorsunuz" diye...Çocuk bakmayı işten saymazlar ya da evde yemek yapmayı...Suratlarında garip bir şaşkınlık ve küçümseme oluşur.Vasıfsız olursunuz birden bire...Para kazanmıyorsanız değeriniz düşüyor...İnsanlar hayatı böyle algılıyor.Kimse de yaptığı işten memnun değil bu arada...
Nereden nereye geldi benim konu...Dedim ya dertleşmeye ihtiyacım var ,o nedenle döküyorum içimi...
Beni en çok insanların birdenbire değişmesi korkutur...Başlangıçlardaki o yoğunluk,istek azalır verilen sözler unutulur...başka uğraşlara başka insanlara hep daha çok zaman ayırılır...siz bir köşede duruyorsunuzdur nasılsa...ve pekte şikayet etmiyorsunuzdur...Sorun yoktur yani...Şikayet edincede genelde alıngan derler,yanlış anlıyorsun derler..Bu böyle sürer gider...
Herkes ilgi ,sevgi ve anlayış bekliyor...Ama ne kadarını etrafına veriyor.Ben kendi adıma sevgi ve anlayışını sunan ama karşımdaki sevdiklerim ve dostlarımdan bunu yeterince alamayan birisiyim...maalesef bu böyle...
Ne olur sevdiklerimizin gözlerinin arkasındakini de görelim,anlayalım....Ve hatta anladığımızı belli edelim...
Sadece konuşalım,benim konuşmaya o kadar ihtiyacım var ki...sevgimizi belli edelim ne kaybederiz ki...
Biraz iletişim...Biraz empati...Biraz zaman ve özen...Hepsi bu ...
0 Yorumlar