BEN SENİN O İYİMSER KALBİNİ SEVDİM

 

Güz ortalarıydı, güneşin şiddeti hafiflemiş sarı sarı yapraklar hışır hışır tüm kaldırımlara yayılmıştı.

Seninle bir kafede buluşmak üzere randevulaşmıştık, sen her zaman ki gibi benden önce gelmiştin.

Güneş dalga dalga saçlarını yalayarak kirpiklerine ve biçimli burnunun kenarına doğru harika bir ışık oluşturuyordu yüzünde.

Elindeki simitlerden ufak ufak kopararak kuşları doyuruyordun yüzünde huzurlu bir gülümsemeyle. Kuşlarda seni sevmiş olmalı ki etrafından hiç ayrılmıyorlardı.

Zaten sen hep böyleydin etrafını besleyen, büyüten, şefkatli ve merhametli…

Bu harika özelliklerin zaman zaman seni üzerdi. Dudağının kenarındaki çizgilerden ve hüzünlü bakışlarından bazen çok yorgun olduğunu hissederdim ama sana söyleyemezdim.

Çünkü yorardı seni insanlar, o güzel kalbini, şefkatini, daima besleyip büyüten hallerini çoğunlukla anlayamazlardı. Yüzeysel olmak herkes için daha kolaydı çünkü.

Sense yüzeysel bir bataklığın içinde mis gibi kokan mor bir çiçeğe benzerdin. O bataklık seni yutmaya da çalışsa dimdik ayakta duran ve kırgınlığını hiç belli etmeyen bir çiçek gibiydin…

İçine kapanışların olurdu çok kırıldığında ve yalnızlaşırdın öyle hallerde. Sonra kendini toparlayıp yine neşe dağıtırdın etrafına, umudu aşılardın, pes etmezdin, affederdin hep.

O yüzden ben senin en çok o iyimser kalbini sevdim.

Sense tüm bu düşüncelerimden habersiz başını kaldırıp bana gülümsedin.

“ Hoş geldin. Trafiğe yakalandın yine değil mi?” dedin beni benden önce anlayan hallerinle…

Karşılıklı kahvelerimizi yudumlamak ve sanattan, kitaplardan ve hayattan bahsetmek ne de güzeldi seninle…

Ve bir kez daha böyle bir dosta sahip olduğum için ne kadar şanslı bir insan olduğumu fark ederek şükrettim…