BUGÜNLERİN GEÇTİĞİNİ GÖRMEK İÇİN YAŞAMALISIN

   Biliyorum şu anda el ele tutuşamıyoruz ,sarılamıyoruz ,yakın temas yok..

  Evlerimizde görünmeyen bir virüsten korunmaya çalışarak oturuyor, kimselerle görüşmüyoruz.

  Gergin olanlar çok , kendi gerginliğini başkasına yansıtan daha  da çok.

  Kaygı da bulaşıcı olabiliyor maalesef.

 Birdenbire ani bir şokla çoğumuz evimizde oturmaya başladık ve bir çoğumuz vaktimizi elimizde  cep telefonları, her tür bilgiyi sürekli çevremizde tanıdığımız tanımadığımız kim varsa onlarla  paylaşarak geçiriyoruz.

 Aslında bilgi mi veriyoruz yoksa birbirimize kaygı mı yüklüyoruz bir düşünelim.

Çözüm bu mu sizce?

Şu an bir tünelin içinde gibiyiz ve bu tüneli ancak birbirimize destek olarak el ele tutuşarak geçebiliriz, kendimizi düşünürken etrafımızı da düşünerek halledebiliriz bu durumu.

Almamız gereken bütün  tedbirleri aldıktan sonra bu yorucu enerji yumağının biraz dışında kalmak hem kendimize hem çevremize iyi gelecek diye düşünüyorum.

  Tıpkı görünmeyen virüs gibi bizler de birbirimize görünmeyen bağlarla bağlıyız  aslında.

Görünmeyen bağlarla bağlı olan bizler ,dokunamasak ta birbirimize kalbimizden sevgi ve şifa enerjilerimizi gönderebiliriz.

Nefes çalışması yapmak,rahatlatıcı  müzikler dinlemek,egzersiz yapmak hepimize iyi gelir.

Evet, bu günlerin geçtiğini görmek için yaşamalıyız ,sağlam bir iradeyle ve iyi bir bağışıklıkla ve inançla bu işin içinden çıkmalıyız birbirimize de moral vererek..

Hepimiz zor deneyimlerden geçtik ve burdayız, şimdi bu bilgileri hatırlama zamanı...

Ben de hayatımın farklı dönemlerinde  zorlu tecrübeler geçirmiş  ve hatta yaşamla ölüm arasındaki o ince çizgiden dönmüş biri olarak sizlere  diyebileceğim en önemli şey şu olurdu ;

Mucizelere inanın...Sadece alıp verdiğimiz nefes bile bir mucizedir.

Tünelin ucundaki ışığı hep birlikte görmek umuduyla..

Sevgiler.