KOLTUĞUM VE BEN

 Elime kahvemi alıp balkona çıktım, rahat bir koltuk var krem rengi bir berjer...Onun içine oturup gömülmeyi seviyorum. Koltukla aynı şekli alıyorum bir süreliğine. Kayboluyorum adeta, koltuk kim ben kimim bilmiyorum.

Uzaklara bakıyorum boş boş, evlere, ağaçlara, çiçeklere, telaşla yürüyen annelere, caddeden hızla giden arabalara. Sonra neden bilmem geçmiş geliyor aklıma. Geçmişle olan defterler birden açılıyor, hani kapatmıştım bu olayı, hani affetmiştim bu kişiyi diyorum ve aklımdan kovuyorum bunları. 

Sonra gelecek kurguları başlıyor, bazen güzel hayaller bazen de kaygılı senaryolar içinde buluyorum kendimi. Koltuğun içinde tamamen kayboluyorum.

Yoruluyorum tüm bunlardan, oysa sadece kahvemi yudumlamak istemiştim. Zihnim çok dolu ve artık düşünmek istemiyorum.

 Geçenlerde meşhur "Lost" dizisinin tüm bölümlerini izledim bir solukta. Muhteşem bir dizi. Son final bölümündeki bir sahne beni çok etkiledi.

Jack soruyor; " Tüm bunların anlamı ne, neden yaşadık bunları ve şimdi ne yapacağım?"

Babası cevap veriyor; " Hatırlamak ve unutmak için...Bırakıp yola devam etmek için..."

İşte aradığım cevap...Yaşamak ve deneyim kazanmak, bu bilgileri bilinç yoluyla aktarmak. Ama sonra tutunmamak ve bırakabilmek, yola devam edebilmek sanırım önemli olan.

Zihninle düşünmeyi bırakıp kalbini dinlemek en güzeli. Fincandaki kahvem bitmiş farkında bile olmadan. Uzaklarda bir kuş şakıyor. Hafifçe doğruluyorum koltuktan, silkeleniyorum. Bedenimi fark ediyorum, sağlıklı olduğum için şükrediyorum, biraz gülümsüyorum hatta.

Radyoyu açıyorum Max Fm diye bir kanal var, çok seviyorum orada çalan müzikleri. Evdekilerle konuşuyor, şaka falan bile yapıyorum. Sonra mutfağa yönelip buzdolabından patlıcanları çıkarıyorum, yemek yapacağım...

Bugün de kendini toparladın aferin sana diyorum ve yaşamaya devam ediyorum.