ACININ DÖNÜŞÜMÜ

 

                                                              

Acı vardı içinde, yüzünde, gözlerinde, ellerinde. Adımlarında, yaptıklarında ve nefesinde. Hatta kokusuna bile sinmişti acı. Kısacası acının kendisiydi artık.

Bir keresinde bir romanda okumuştu. ”Acının içinden geçmesine ve sonra da gitmesine izin ver.” diyordu kitaptaki kahraman.

Ama onun acısı bir türlü geçmek ve gitmek bilmiyordu. Bir kahraman olmadığı içindi belki de kim bilir!

O gün yine öylesine bir gündü. Sıradan başlayan ve sıradan devam eden.

Marketten çocukları için yiyecek bir şeyler aldı ve poşetler elinde yürümeye başladı. Sonra yolun kenarında duran o küçük kız çocuğunu gördü. Saçları taranmamış, yüzü is içinde ama gözleri ışıl ışıl. Ama yüzünde umutsuz insanlara has bir ifade.

Durdu kız çocuğuna baktı. Konuşamadı, çocukta konuşamadı. Sadece birbirlerine baktılar bir süre. Çocuk birden sendeledi ve neredeyse düşecek gibi oldu. Açlıktan olsa gerek takati kalmamıştı.

Tuttu küçük kızı, kollarına aldı, saçlarını okşadı. Kendine gelince bir yudum su içirdi ve o an hiç düşünmeden elindeki poşetleri küçük kıza verdi. Sonrasını düşünmedi, hiçbir şey düşünmedi. Nasılsa çocuklarına yeniden yiyecek alabilecek durumdaydı.

Tam o anda uzaklardan belli belirsiz bir keman sesi gelmeye başladı. Öyle naif, öyle insanın içine işleyen.

Acılı hücreleri bir anlığına sustular. Ruhunda inceden bir bölüm açıldı sanki. Hipnotize olmuşçasına sese doğru gitmeye başladı.

Yürüdükçe sesin volümü artıyordu. Ama çevresindeki insanların hallerine bakılırsa ondan başka kimse duymuyordu kemanın sesini.

Ardından piyano sesi de kemana eşlik etmeye başladı. Sonra flüt, davul, bateri, obua. Bir müzik şöleni gibiydi adeta.

Bu büyülü anda ilk defa ruhu nefes almaya başladı. Uzun zamandır böyle hissetmemişti.

Sesten sonra muhteşem bir nergis kokusu hissetti. Sonra da kendisini ısıtan sıcaklığı ve mor ışığı algıladı. Tüm bu muhteşemlik kendisini sarmalamıştı adeta.

Ardından gri ve siyah renkli bir dumanın vücudunu terk ettiğini gördü. Acıydı bu giden. Tüm acılar duman olmuş, vücudunu, içini, hücrelerini, nefesini terk etmeye başlamışlardı. İnanılmaz bir andı, içi boşalmış gibiydi.

Her boşluk mutlaka dolar derler ya boşalan yerlerde sımsıcak, renkli, muhteşem kokulu tanımlayamadığı bir şeyler oluyordu. İçi renklendi adeta, gönlü, kalbi yeniden yeşerdi.

Anladı o an acıdan ancak başka insanlara yardım ederek, daha zor durumda olanlara el uzatarak kurtulabilirdi.

Hepimizin görünmez  bağlarla birbirimize bağlı olduğunu tekrar hatırladı, birinin acısı da hepimizindi sevinci de…

Ve yanına yeni sevgi dolu bilgiler alarak yoluna devam etti.