ŞEKERSİZ HAYAT VE BİLİNÇALTIM

 Canım bir şey yazmak istemiyordu aslında sadece tatlı, şekerli şeyler yemek istiyordum.

Ama yiyemezdim çünkü 21 gün şekersiz diyet diye bir akıma kapılmıştım ve yapabileceğimi kendime ispat etmek istiyordum.

İlk günlerde elim ayağım titredi dersem yalan olmaz. Elinden emziği alınmış bebekler gibiydim adeta. Dile kolay kendimi bildim bileli şekeri, tatlıyı çok seven narin bünyem istediği şeylere ulaşamıyordu.

Ardından öfke nöbeti tarzında atarlı bir kişiye dönüştüm, kendimi sakin sanırken içimde biriken öfkeyle karşılaşmak beni epey şaşırttı. Hepsi o şekerin yüzündendi daha doğrusu şekersizliğin.

Sadece kuru kayısı, bitter çikolata, hurma falan yiyebiliyordum o kadar. İster istemez daha çok meyve yemeye başladım, daha iyi beslenmeye çalıştım.

Sanırım bu tip şeylerde bir eşik var ben de titreye titreye bu eşiği atladığımda iyi şeyler olmaya başladı. Sanki şekersiz hayat biraz yavan da olsa bana iyi geldi mesela ayva göbeğim biraz eridi :)

Elim yüzüm bir kendine geldi ve nihayet 21 günü tamamladığımda kendimi çok daha dinç hatta genç falan hissettim.

Sonra bu öfke falan neydi yahu diye çocukluk travmalarımı falan araştırayım derken aklıma akın eden şeylerle yani anılarla hafif hafif anksiyete nöbetleri geçirmeye başladım.

Anksiyetenin etkisiyle olsa gerek canım yine tatlı çekti ve 21 gün boyunca yemediğim kadar tatlıyı bir oturuşta yedim iyi mi? Oh iyi ettim çünkü çok iyi geldi, mutluluk hormonu falan salgıladım kesin :)

Şu günlerde hala şeker yemeye devam ediyorum ama eskisi kadar değil yani biraz daha dikkat ederek yiyorum.

Anksiyetem azalsa da kendimi daha iyi tanımak adına psikoloji ve travmalarla ilgili daha çok okumaya, daha çok bilgi edinmeye başladım. Sanırım şekersiz diyetin bana en büyük faydası bedenimden çok ruhuma oldu.

Ruhumuzun da diyete ihtiyacı var bence, hayatımızdan çıkarmamız gereken insanlar, davranışlar, düşünceler ,yanlış inanç kalıpları falan filan. En güzel diyet bu olsa gerek:)