Karanlıkta kaybolduğunda incecik bir ses duyarsın bazen...

İçinde bir yerlerde,

Hep bildiğin ama unuttuğun bir sezgi gibi durur orada

Bazen sancır bazen saklanır bazen haykırır o ses o his 

Sen yine görmezden gelirsin

Karanlıktaki yaşamını aydınlık sandığın içindir bu

Oysa ortam öylesine loş öyle rutubetlidir ki

Ama nafile kanıksamışsındır işte her şeyi...

Sonra bir şey olur öyle aniden

Ayaklanır içindeki tüm birikmişler

Şaha kalkar o incecik sesler

Kendin ol diye haykırır sana

Sadece kendin ol!

Ne pahasına olursa olsun...




10 Yorumlar

  1. Şiir güzelmiş, elinize sağlık.. İlk resim aniden bakınca biraz hastane röntgen filmine benzettim. :) İki yanda iki ağaç ve ortada ise biri var sanki, kadın mı desem erkek mi, sol tarafından bir çanta var, yürüyen çantalı bayan olabilir.. :) Alttaki başak resmide baharı simgeliyor, bahar geldi sayılır artık.. Şiirli uyumlu resimler.. :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. İlk fotoyu ben çekmiştim:)) Karadeniz'e gittiğimde sislerin arasındayken çekmiştim. Ortada insan yok aslında:) Beğenmenize çok sevindim

      Sil

      Sil
  2. Bazen tek reçete bu aslında. Belki de hep... :)

    YanıtlaSil
  3. Başkalarına öykünmelerle yürümez yaşam.. kendi olmalı insan..
    Eline sağlık şiir için... Resim kime ait Sevil?

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Ne güzel yorumlamışsın canım teşekkürler:)
      İlk fotoyu ben çekmiştim Karadeniz' de sis yaylasında... ikincisi anonim...

      Sil
  4. Muchas gracias por tu comentario.
    Te deseo felices dias🥰

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. İspanyol Blogger arkadaşın yorumu yanlışlıkla silindi galiba sadece cevabım kaldı burada

      Sil