ÇOCUKCA ŞEYLER

İçimle konuştum bugün,kalbimle...Sıkılmış,durgun hatta biraz ciddi görünüyordu.Hayatı çok ciddiye alan,sorumlulukları altında bezmiş bir ebeveyn oturuyordu kalbimin koltuğunda.Teni solgundu sanki,gözleri yorgun ve uykusuz bakıyordu.

Yine de dertleşmek istedi benimle,şöyle karşılıklı bir kahve içmek.

Konuşurken sordum ona; ”O küçük kız nerede,hani sevimli,tatlı,neşeli,hoplayan zıplayan,ağaçların dallarından dut toplayan o çocuk vardı ya ne oldu ona diye?”

Düşündüm sonra,yaşım nedeniyle içimdeki çocuk bir yerlerde duruyor hatta uyuyor muydu acaba?En son ne zaman çocukca şeyler yaptığımı hatırlamaya çalıştım.Dolu dolu kahkaya atmayı,şımarmayı,koşmayı,salıncağa binmeyi,takla atmayı özlediğimi hem de çok özlediğimi fark ettim birden.

“Hadi kalk koltuğundan dedim yetişkin olan halime ,gidiyoruz o küçük çocuğu bulmaya,çocuksu şeyler yapmaya.”Sevindi sanki gözlerinin içi parladı.

Hem Mart ayına da giriyoruz,bahar geliyor,doğa canlanıyor,ağaçlar yeşeriyor,çiçekler filizleniyordu.Salgındı,evde kalmaktı derken durağanlaşmış ruhlarımız da baharla beraber yeniden yeşerebilirdi bu durumda.

Uyuyan küçük kızı uyandırdık sonra, üstü başı biraz tozlanmış gibiydi ama olsun.Hemen uyandı ve gülümsedi,sanki oyun oynamaya hazır bir hali vardı.

Sonra koşarak oğlumun yanına geldik. “Hadi yatağın üstüne çıkıp hoplayalım beraber dedik.Şaşırdı önce ama sonra hemen uyum sağladı ve benimle beraber el ele tutuşup yatakta zıplamaya,yastık fırlatmaya başladı.Böyle anlarda istemsizce bir kahkaha atıyor insan,sanıyorum mutluluk hormonu devreye giriyor hemen.

Hızımızı alamayıp dans faslına geçtik,içimdeki çocuk uyanmış durmak bilmiyor,oğlumsa halinden memnun benimle müziğe uyum sağlamış dans ediyordu.

Çikolata yeme yarışması ve dondurma yeme yarışması  yaptık sonra,en hızlı kim yiyecek diye,ardından sessiz sinema oyunu,isim eşya oyunu oynadık.İçimdeki çocuk uyanmış hiçbir yere gitmeyi düşünmüyor,hatta gece yatıya kalacak gibi görünüyordu.Ama bu yeni durum o kadar iyi geldi ki anlatamam size.

“Oh be dünya varmış ne kadar da yorulmuşum ciddiyetten, haberlerden,koşturmaktan,yetiştirilecek işlerden.” dedim kendi kendime.

Ardından  içimdeki çocuğu memnun etmek için başka neler yapabilirim diye düşündüm,sonra oğluma sordum ne de olsa o bir çocuk.Hatta inanmazsınız Google’a bile sordum.Benim gibi başka soranlarda olmuş anlaşılan.Uzunca bir liste vardı karşımda...Mesela;

Sürekli gülmek,anlamsız sorular sormak,küsmek,bir kavanoz şokella yemek,ağaçlara tırmanmak,kardan adam yapmak,nefes tutma yarışması yapmak,gece boş bir parkın salıncağında sallanmak,yüzme bildiği halde simitle denize girmek,çizgi film seyretmek,yüksek sesle şarkı söylemek,gece yarısı mutfaktan gizlice abur cubur atıştırmak...

Liste uzayıp gidiyor böyle.Aslında sadece çocukken neler yaptığımızı hatırlasak ya da kendi çocuğumuzu gözlemlesek bile buluruz çoğu şeyi.

Arada ciddileşen ruh halimizi,içimizde saklanan çocukla bir şeyler yaparak dengelesek ne kaybederiz sanki,çocuğumuza da bize de iyi gelir bir tutam neşe.

Siz en son ne zaman çocukca şeyler yaptınız?

 Not; Bu yazımı "annebebek" dergisi Mart sayısında yazmıştım,oradan da okuyabilirsiniz.Yaklaşık 1 yıldır dergi yazarlığı da yapıyorum..

"annebebek" dergisini "dergilik,dMags ve dijital basın" dan dergiyi indirebilirsiniz.