SARI PAPATYA

 

Parkta yürürken bir papatyaya rastladım.

Eğildim yanına kokladım.

Yüzüme baktı önce,

Sonra sordu;

“Neyin var senin?”

“Yüreğimin katılaşmasından korkuyorum” dedim.

Baktı uzun uzun bana ve “bu imkansız” dedi.

“Neden?” Dedim.

“Senin gibi bir yürek katı olamaz” dedi.

“ Nereden çıkardın bunu?”

“Gözlerinden” dedi “gözlerin insan gibi bakıyor. Seni katı yürekli, düşüncesiz ve bencil insanlar hırpalamışlar hem de çok. Sorun sen de değil inan bana.”

O konuşurken rüzgar minik papatyayı bir ileri bir geri hareket ettiriyordu.

“Baksana hem o güzel yüreğini kimse için katılaştırma sakın, aklın kadar kalbin de gerekli sana bunu unutma” dedi nazikçe ve bilgece.

Şaşkınlıkla bu küçük, bilge, sarı papatyayı izliyordum.

Küçücük boyundan büyük laflar ediyordu.

Zaten papatyaları hep sevmişimdir diye düşünürken O “Yazmaya devam et” dedi birden.

“Sennn bunu nerden biliyorsun yani yazdığımı ve şu sıralar yazamadığımı…”

“Parmaklarından, ellerinden, incecik bileklerinden…”

“Seni kimse durduramaz kendinden başka ve cümlelerini senden kimse alamaz” diye de ekledi.

Ben giderek daha çok şaşırıyordum, papatyanın müptelası olmuştum, yanından ayrılamıyordum.

Beni benden iyi anlatıyordu.

“Kalkansız miğfersiz bir şövalye gibisin sen ama korkma her şey düzelecek inan bana,rahatla ve hep mutlu ol lütfen” dedi.

“Mutluluk nedir ki sence?” Dedim.

“Tüm samimi anların toplamıdır bence, kalbinde huzuru bulduğunda olan şeydir.” dedi sarı papatya.

İçimden bir şeyler aktı o an, birden çok rahatlamıştım, bu minik papatya bana çok iyi gelmişti, haklıydı hem de çok haklıydı.

Teşekkür ettim, “dur gitme!” Dedi.

“Biraz su istiyorum sadece çok susadım.”

Yanımdaki pet şişeden su verdim ona.

Sonra ayrıldı yanımdan usulca ve diğer papatyaların yanına gitti.

Ben de yoluma devam ettim ve düşünmeden edemedim, gerçekten bir papatya ile mi konuşmuştum…

Gülümseyerek yola koyuldum. Papatyanın iyimser kalbini hiç unutmayacağıma söz verdim kendime.