HAYAT BAZEN GÖZ KIRPAR

 Baharın gelişini esen rüzgarla birlikte yüzümde hissettim bu sabah. Çiçeklerin ve çam ağaçlarının kokusunu burnuma çekerken kulağıma serçelerin minik ıslıkları ve şakıyışları  geliyordu.

Anladım ki silkelenmem lazım, yeniden doğmam lazım doğanın sürekli yaptığı gibi. Tüm evrensel sistem bir döngü içinde yapması gerekeni yaparken insanoğlunun var olana direnci hep aynı maalesef.

Hüzünde kalmak istiyoruz çoğumuz, şikayete devam etmek hayıflanmak istiyoruz sürekli. Sadece olumsuza odaklanma eğilimi yüksek nedense. Beynimiz kolay olanı seçiyor mütemadiyen ve kolay olan da alışkın olduğumuz şikayet etme, olumsuz düşünme eğilimimiz...

Ama hayat bazen göz kırpar işte ve biz bu işareti göremeyebiliriz.

Ben bugün o göz kırpışı hissettim tüm var oluşumda usulca ve tatlı tatlı. Öyle uzun zamandır hasrettim ki bu derin nefes alışa ve farkındalığı hissetmeye.

Şeyden bahsetmiyorum olumlu düşün her şey güzel olsun ya da kendinle yüzleş, fark et, uyan v.s.

Zaten herkes kendi yolculuğunda ya uyuyor ya da bir miktar uyanmış. Hepimizin uyanışı farklı bunu biliyorum.

Bilgi değil anlatmak istediğim var oluşun bir parçası olduğunu anlamak, iliklerinde hissetmek hali...Bir an bile olsa o göz kırpışı görmek ve umutlanmak...

Baharın gelişi, bu sıralar yaşadığım bazı güzellikler, rüzgarın benden yöne esmesi, durumları o an neyse ona göre yaşamak, hiç bir şeyi yargılamama hali...İşte bundan bahsediyorum.

Daha çok göz kırpışları fark etmeyi ve içimizde zaten uyanmış sevgi ve idraki sürdürebilmeyi dilerim kendim ve hepimiz için.