METRODA VAROLMA MÜCADELESİ

 

                                         

 

Kızılay’da fotoğraf kursundan çıkmış eve gitmek için metroya binmeye çalışıyordum. Tıklım tıklımdı içerisi. Ama nasıl olduysa bir yer bulmuştum oturmak için. Yoksa yarım yer mi demeliyim çünkü iriyarı bir adam bir buçuk yer kaplamış oturuyordu.

Boş yere sığıştım ama adam pek de istifini bozmadı. Ben ezik büzük bir şekilde oturdum ama olsun ayakta durmaktan iyiydi.

Orta yaşlı bir kadın sürekli oflayıp pofluyor oturanlara ters ters bakıyordu. Öyle kendini acındırıyordu ki neredeyse yarım porsiyonluk yerimi ona verecektim. Ama vermedim. Çünkü birincisi dinç görünüyordu ve ben ondan yaşlıydım ikincisi çok fazla genç insan vardı oturan ve hepsi de ölü taklidi yapıyorlardı yer vermemek için.

İki durak sonra iri yarı adam indi ben de rahat bir nefes alıp koltuğuma yayıldım. Ama aşırı parfüm sıkmış tombulca bir kadın tüm heybetiyle yanıma oturdu ve bacaklarıyla kollarını bana değdirmekten hiç çekinmedi.

Yine büzüşmüştüm tüm bunlar ufak tefek olduğum için mi başıma geliyor diye düşünmeden edemedim.

Sonra bir de karşıma oturan genç adam vardı. O da çaktırmadan bana bakıp duruyordu, mavi şapkama mı, büzüşen hallerime mi yoksa cazibeme mi bilemedim :)

Sen bir de beni gençliğimde görseydin dedim içimden. Sonra saçmalıyorum diye düşündüm, sanırım yanımdaki kadının parfümü beni zehirlemiş, kafa yapmıştı.

Karşımda ise ayakta kitap okumaya çalışan uzun pardüseli entel görünümlü bir kadın vardı. Tren hareket ettikçe kadın da ileri geri hareket ediyor ve bu durumda kitabını okuyamıyordu. Okuma numarası yaptığına karar verdim.

Ama en azından sürekli cep telefonuna bakan gruptan iyiydi yaptığı şey. Trenin çok büyük bir bölümü ellerindeki cep telefonunun içindeki sanal dünyaya gömülmüşler bu tarafla bağlarını çoktan kesmişlerdi. Hepsi de gözüme Matrix filmindeki insanların hapsolduğu piller gibi göründüler nedense.

Kafaları ve ellerindeki akıllı aletleri ile bir bütün olmuş artık onların yeni bir organı haline gelmişti telefoncukları.

Oh parfümlü kadın da kalktı nihayet, yanıma normal orasını burasını bana değdirmekten çekinen bir kişi oturdu nihayet.

İnsanların nefeslerinin bu kadar yakın olması zor çünkü bu tıkış tıkış metroda hepimiz birbirimize yabancıyız ve auralarımızın bu kadar iç içe geçmesine gerek yok yani.

Neyse ki durağıma az kaldı. O sırada bana sürekli bakıp duran kardeşim yaşındaki genç adam bir arkadaşını gördü ve işten güçten konuşmaya başladılar. Biraz da hava atarcasına bir muhabbete girdiler, aman neyse…

İçeri giren gitarcı çocuk bir şarkı çaldı da neşemiz yerine geldi çoğumuzun ama cep telefonuyla aşk yaşayanlar yine de müziği duymadılar. Bense cüzdanımdaki son parayı da gitarcı çocuğa vererek indim trenden derin bir nefes alarak. Yokladım oramı buramı her şeyim yerinde mi diye…

Bir şehir içi metro harbini daha kazanmanın verdiği gururla yeraltından çıktım ve hayata karıştım.

Not; Fotoğraf kursta çektiğim fotoğraflardan biri...