BENİM TATLI YALNIZLIĞIM

 

Bugün yalnızlığımı aldım karşıma konuşmak için şöyle karşılıklı.

“Anlat dedi nen var kuzum.”

“Hiççççç...”

“Anlat anlat.”

“Beni ürkütüyorsun!” dedim.

Şaşırdı.

“Benimle olmaktan memnunsun sanıyordum” diyebildi sadece gücenmiş bir tavırla.

Hassastı yalnızlığım, kırılgan ve narindi de.

“Çoğunlukla memnunum ama bazen delirecek gibi oluyorum” dedim.

“Peki devam et “ dedi merakla.

“Kendimle kalışlarım, aldanışlarım, zihnimle konuşmalarım, tükenişlerim …Her şeyi birlikte yaşadık seninle.”

“Evet iki yakın dostuz biz” dedi gururla.

“Ama” dedim. “Aması var. Biliyor musun seninle olmanın en büyük sorunu ne?”

“Ne?”

Beni tekrar etmesi çok sıkıcı bir hal almaya başlamıştı.

“Seninleyken yani yalnızlığımla baş başayken bir süre sonra kendi fikirlerimin doğruluğuna o kadar inanıyorum ki dünyada başka hiçbir ses kalmıyor. Renkler, çeşitlilikler azalıyor zamanla. Zihnim,  kişiliğim ne kadar renkli olsa da beyhude. Artık tek sesliyim çünkü. İşte bu beni tüketiyor.”

Üzüldü yüzü hüzün doldu.

“Birbirimizi sevdiğimizi sanıyordum.” dedi. Onu terk edeceğimi anlamıştı sanırım.

Bense son zamanlarda biraz sosyalleşmek arzusundaydım, bir şey demedim.

“Hey! Hem yazarken bana ihtiyaç duyuyorsun kabul et” diye de ekledi.

“Tamam kabul ediyorum sen olmasaydın üretemezdim elbette. Ama dışarıdan uyaran almak zorundayım yazmak için anla lütfen.” Dedim.

“Hem şu an yazdığın hikayede bile ben varım, hala bana laf ediyorsun.” dedi, sesi alaycıydı bu sefer.

“Laf etmiyorum dertleşiyorum tatlım seninle” dedim.

Biraz sakinleşir gibi oldu. Bazen huysuz oluyor böyle işte.

“Nerede bu hikayenin olay örgüsü, çatışması, karakterleri. Olmamış bence bu hikaye! “dedi aniden.

“Bir olay yok, çatışmada yok. Sadece sen ve ben varız. Bu da böyle bir hikaye olmaz mı, olamaz mı yani? Bazen bazı şeyler kuralına göre olmuyor, olamıyor işte. Bu hikaye de böyle kalsın.”

“Peki tamam adını” Benim Tatlı Yalnızlığım “koyarsan olur.”

“Komiksin.”

“Evet komiğimdir.”

“Dur ben bir kahve yapayım da içelim şöyle karşılıklı.” dedim pes etmiştim onunla uğraşmaktan.

“Tamam. Bir de müzik aç. Grinko’nun Valse’ si olsun, kahveyle iyi gider.” dedi, hep böyle bilmiş bir tipti zaten bir de kontrolcü.

İşte böyle…Bugün de onu terk etmek istediğimi söyleyemedim, alışmıştım yalnızlığıma hem de çok.

Çünkü o benim tatlı yalnızlığımdı, günün sonunda yanımda kalan tek şeydi.