BALERİN

 

                                                                     BALERİN

 

 

Çocukken balerin olmak isterdim. Evde okulda sokakta aklınıza gelebilecek her yerde parmak uçlarımda yürürdüm.

Kollarımı iki yana açar ve kendi etrafımda döner, dans ederdim sürekli.

Sonra bana balerin olamayacağımı söylediler. Ailemizin bilmediği bir meslekmiş!

O gün bıraktım parmak uçlarımda yürümeyi ve bir daha da hiçbir şey olmayı istemedim.

Dans etmeyi bıraktım. Zarif ve farklı olmayı da hatta hayal kurmayı da.

Arada başka şeyler olmayı istesem de hiçbir şey balerin olmak isteğim kadar güçlü olmadı.

Yıllar sonra Semiha ile tanıştığımızda, bu bastırılmış duygularım açığa çıktı nedense.

Semiha o gün okuldan eve dönüyordu. Yokuş yukarı yürümekten nefes nefese kalmıştı zayıf bedeni. Saçlarını topuz yapmış, yanlardan iyice germişti.

Üzerindeki elbisesi içinde çok zarif görünüyordu. Yokuş başındaki limonatacının önünde soluklanmıştı biraz. Yorgunluğunu gidermek için bir bardak limonata alıp oturdu sağdaki masaya.

İçerisi tıklım tıklımdı. Ben de tam o sokağın arkasındaki fatura işlerimi halletmiş ve sıcak havanın etkisini bir nebze de olsa hafifletmek için limonata içmeye karar vermiştim.

Kapıdaki çocuk sürekli “ Buzzz gibi limonataaa!”diye bağırıyordu. Kendimi bir anda içeride buldum, ayakta durmak istemiyor oturmak istiyordum ama yer yoktu.

“Geç abla şu köşeye” diyen garson beni onun yanına oturttu.

Güzel topuzu ve zarif yüzü hemen dikkatimi çekmişti. Bense saçlarımı bile taramadan evden çıkmıştım, çocukken de saçlarımı taramayı sevmezdim zaten.

“Pardon ateşiniz var mı acaba” dedi birden, elindeki sigarayı göstererek.

Var dedim son zamanlarda çok sigara içiyordum.

Teşekkür etti, “Dışarıda içeyim en iyisi” dedi ve hızla çıktı, ben de ardından…

“Canım hiç eve gitmek istemiyor” dedi aniden. Şaşırmıştım.

O kadar rahat konuşuyordu ki benimle, görenler bizi çok eski ahbap sanabilirlerdi.

“Neden?” diye sordum herkesi anlamaya çalışan iyi kalpli yanımla.

“Sürekli baskı var evde sıkılıyorum o yüzden.” dedi sıkılgan bir ifadeyle.

Adı Semiha’ymış, öyle dedi. Özgür bir yılkı atı gibiydi, öyle özgür, öyle kendi, öyle naif.

Onu koşullandırmak, bir biçime sokmak neredeyse imkansız gibi görünüyordu. Ben de bıraktığı ilk izlenim bu şekildeydi en azından.

Sürekli yaptığı dans provalarından dolayı ayaklarının yara bere içinde olduğunu söyledi ve birden kırmızı şık ayakkabılarını çıkararak ayaklarını gösterdi, durum gerçekten de içler acısıydı. Morarmış, yaralanmış ayak parmaklarına yara bantları yapıştırmıştı.

Çok canı yanıyor muydu acaba diye merak ettim ama sormadım.

Üzüldüm onun adına. Sürekli aldığı dans derslerine ve aşırı disiplinli eğitime dayanamadığını söyledi. Anladım onu çünkü özgür ruhuna aykırıydı.

Ağlamaya başladı aniden. Zarif yüzü üzüntüyle dolmuştu. Ailesinin ona zorla bale eğitimi aldırdığını anlattı. O an ki hali çok dokunaklı, çok güzel ve çok insancaydı.

Bana birisini hatırlatıyordu ama hatırlayamadım.

Ağlamış kızarmış gözlerle bana baktı ve “Siz ne iş yapıyorsunuz?” dedi.

“Ben mi? Muhasebeciyim ben.”

“Alyansınıza bakılırsa evlisiniz de sanırım?”

 “Evet, evliyim ama çocuğum yok, olmuyor yani. Öyle işte!”

Kalabalık bir şirkette yaptığım sıkıcı işimden bahsettim biraz ama anlatacak pek de bir şeyim yoktu sustum hemen.

Rutinlerin beni boğduğundan, geleneklerin beni yorduğundan, oksijensiz ortamlarda nasıl da yavaş yavaş solduğumdan bahsetmek istedim ama dedim ya sustum. Susmak benim çok ezberimde olan bir duyguydu. Yaşam bana daha çok dinleyici rolü vermişti ben de bu rolü benimsemiştim.

O ise konuşmadığım alt metinleri çözmüş gibi uzun uzun baktı bana ve sonra “Sizi çok iyi anlıyorum.” dedi.

Çok farklı dünyaların iki insanı gibiydik onunla ama her nasılsa birbirimizi bir şekilde anlıyorduk.

Sigaralarımız ve limonatalarımız bitince aniden kalktı ben de kalktım. Aramızda hiçbir konuşma olmamış gibi kasaya doğru yürüdük birlikte. Herkes kendi hesabını ödedi, kendi tercihlerimizle oluşturduğumuz yaşamlarımızın borcunu yine kendimiz kapattık aslında.

 Ve kapının önüne gelince birden ayrıldık sanki az önce konuşan, birbirini dinleyen, anlayan o iki kişi biz değildik.

Ben sola o ise sağa döndü.

Arkamdan bir ses duydum sonrasında, onun sesiydi.

“Sahi sizin adınız neydi?”

Semiha dedim benim adım Semiha.

Yüzündeki biliyordum der gibi bakışını, gözlerindeki derin sevgiyi gördüm.

O benim balerin olmayı seçmiş yanım ben ise onun o seçimi yapamamış yanıydım, anladım.

Zamanın açıklanamayan iz düşümünde bir anlığına aynı gerçeklikte buluşmuştuk nasıl olduysa.

Ve ikimiz de kendi sanal gerçekliğimizde yollarımıza ve yaşamımıza devam ettik hiç karşılaşmamışçasına…

NOT; Bu hikayenin ve blogumda yazdığım diğer hikayelerin, yazıların tamamı şahsıma aittir. Kopyalanamaz, çoğaltılamaz ve başka bir yerde kullanılamaz.