MAŞUKA

 

İnce bir koridor ve her yer oda. Tüm kapılar kapalı. Soğuk üşüyorum.

Hangi kapıya elimi uzatsam kilitli. Ne kadar zorlasam da açamıyorum.

“Maşuka! Ey sevgili korkma!” diyen tatlı bir ses duyuyorum sonra.

Hızlı adımlarla geri geri yürümeye başlıyorum ve işte yine buradayım.

Beynimin içinde nöronların arasında dolaşıyorum.

Nöronlarım konuşuyorlar kendi aralarında.

“Bugün beni seçecek eminim, hem uzun zamandır hep beni seçiyor. Bu düşüncesini alışkanlığa dönüştürdü şimdiden.”

“Nerden biliyorsun beni seçmeyeceğini. Ben yeni bir düşünceyim senden daha olumluyum hem de. Belki bugün beni seçer. “

“Seçmez! Beni tek gerçeği sanıyor başka seçeneği olduğunu unuttu şimdiden. Ben ve yandaki arkadaşlarım aramızda bir yol oluşturduk, hep o yolu kullanıyor.”

“Yine de bekleyeceğim bir gün beni seçecek, beni ve diğer yeni alternatifleri.”

“İnsanların alışkanlıklarına ne kadar bağlı olduğunu unutuyorsun, düşünceler alışkanlıkları doğurur. Sonra da bunu yaşamak kolay gelir onlara.” dedi kendinden emin nöron.

Bu sohbeti yaparlarken çok hızlı hareket ediyorlar, ben ne düşünürsem ne hissedersem ona göre şekil alıp biçim değiştiriyorlardı.

Çok ilginçti beynimin içinde olmak. Onları ben yönetiyormuşum gibi görünüyordu ama ben kontrolü elimde tutamadığım için onlar beni yönetiyorlardı aslında.

Her bir düşüncem, duygum, hareketim tüm vücuduma yayılıyor, nöronlarımın iletileri sayesinde hayat buluyor, şekil alıyorlardı. Ve ben bunun adına hayat diyordum.

Arada bir farklı bir hareket ya da ivme de olmuyor değildi. Sanırım daha çok yeni, olumlu bir şeyler denemeye başladığımda oluyordu bu ama kısa bir süre sonra bu kıvılcım da sönüyordu.3-5 eski yol hareketlerine tüm rutinlikleriyle devam ediyorlardı.

Tüm bunlar ne kadar sürüyordu pek emin değildim ama bana sonsuz gibi geliyordu.

Sonra bir anda bir şey oluyor ve yine uzun ince koridorda buluyordum kendimi. Koridor soğuk kapılar kapalı oluyordu. Uzaklardan bir kapı gıcırtısı duyuyordum ve hemen o yöne koşmaya başlıyordum.

 Belki bir kapıdan içeri girersem bu döngüden kurtulurum diye düşünüyordum. Kapı koluna son anda yetişiyordum ve tüm gücümle itiyordum açılsın da içeri gireyim diye ama yine de başaramıyordum.

İşte her gece ama her gece gördüğüm rüyam buydu. Yatağımda ter içinde uyanıyor ve sıkışmışlık duygusunu uzun süre üzerimden atamıyordum.

Sonra bir gün bir şey oldu yani bir gece uykumda, düşümde uzaklardan bir yol el salladı sanki bana. Bir ışık, bir kıvılcım yandı bir anlığına. Faydalı bir düşünce orada öylece durmuş kullanılmayı, fark edilmeyi bekliyordu. Sanki onu görürsem ve o düşünceyi benimsersem bazı şeyleri değiştirebilecektim.

Ben de gittim oraya, o kapıya, o düşünceye, o portala… adına ne derseniz deyin gittim hem de koşarcasına.

Birden ayağım kaydı ve bir kuyudan içeri düştüm Alice’in harikalar diyarına düşmesi gibi. Ne olacağını ya da ne yaşayacağımı düşünmedim, sadece farklı bir yol farklı bir düşünce seçtim. Ve her günüm aynı değildi artık çünkü ben aynı değildim.

Uyanırken bir ses duydum; “ Başardın Maşuka başardın…”